(συγκεκριμένο εσύ)

ξεκίνησα προχθές να γράφω:

δεν πονάω στ' αλήθεια γι αυτό το χαμόγελο
τότε γιατί γυρίζω σαν τη σβούρα γύρω από τον άξονα του;
οριακά δε θυμάμαι αυτό το χαμόγελο
αν όμως μου απευθυνθεί θα τα χάσω πάλι
ο,τι και να κρατάω θα μου πέσει στο πάτωμα
αντικείμενο, μούτρα, κλπ

σήμερα αναρωτιέμαι αν είχα όντως ένα χαμόγελο κατά νου
ή με αυτό το ένα συμβόλιζα όλα τα χαμόγελα που έχουν
περάσει από τα μάτια μου σε αργή κίνηση


διαβάζω την απάντησή σου (συγκεκριμένο εσύ) με την πέτσα σε σύγχιση
ανατριχιάζω με τις περιγραφές σου
χαίρομαι που αφιέρωσες τον χρόνο για να δημιουργήσεις αυτή την παράγραφο
έβαλες αυτά τα συναισθήματα σε λέξεις και σειρές
κολακεύομαι
καταπίνω την γλώσσα μου και φέρνω στο νου μου την τελευταία μας συζήτηση
πρόσωπο με πρόσωπο
και τα μόρια του αέρα ανάμεσά μας να παραλύουν
νιώθω την ίδια μελαγχολία με τότε που έμαθα πως φεύγεις
(και άρα σε χάνω. εγώ που δε σ έχω)
και δεν έχω όρεξη να βάλω καμιά τελεία ούτε άνω ούτε κάτω ούτε κόμμα ούτε παύλα
θέλω να σε παρακολουθήσω να μπαίνεις στο μυστηριακό στέκι μας
κάθε σου βήμα να είναι μία νότα πιάνου
κι αφού έχω λιώσει στο μπεν μαρί του βλέμματός σου
θα είναι η σειρά σου
γιατί θα καταλάβεις ότι η παράδοση είναι τώρα ή ποτέ

μ αρέσει 2,75

να μιλάμε όλο και πιο συχνά
να μου φαίνεται ύποπτο αλλά ποιος σκάει;
να λες ότι θα έρθεις για γιορτές
μουσικές που μας αλληλοθυμίζουν
οι τυχερές σου κάλτσες
εργασίες
εργασίες
εργασίες
μα θα έκανα χώρο για να βρεθούμε

"θα ήθελα να σε δω"
"θα ήθελα να σε δω"

κι ίσως βρεθούμε στο κατώφλι
άλλος να έρχεται κι άλλος να φεύγει

παρόλα αυτά. μ αρέσει

φαντασίωση στις 12 παρά 20

νύχτα Δεκέμβρη

το σκηνικό είναι στημένο από την πλευρά μας

σου πλέξαμε αυτή την παγίδα που οδηγεί

στο μυστηριακό στέκι μας με τη σκοτεινή μουσική επένδυση

μπαίνεις για να βρεις την παρέα σου

βρίσκομαι μαζί τους

το βλέμμα αναγνώρισης κρατάει ένα δευτερόλεπτο 

βαρύ

εκτενές

ηλεκτρισμένο σε κάθε έδρα του

τα λόγια από δω και πέρα είναι γιρλάντες

κάλυψη όσων θα θέλαμε στ αλήθεια να λέμε

πίσω από το δάχτυλό μας είναι βολικά

ιδανικά, οι αγκώνες μας ακουμπιούνται

τάχα προσπαθώ να μην φυσώ τον καπνό προς το μέρος σου

θα βρεις την ευκαιρία να αναφέρεις κάτι 

μια λεκτική γέφυρα μεταξύ των κροτάφων μας

το καταλαβαίνω

καταλαβαίνεις πως το καταλαβαίνω

και ως εκεί

η παράσταση που ανεβάζουμε μπορεί να πάρει απρόσμενη τροπή

αν μείνουμε οι δυο μας να καλύψουμε το κενό της σιωπής

ντυμένης με μελωδίες που μας κρατούν νηφάλιους

χειρότερα

φοράς την πανοπλία σου

κι έχεις έρθει προετοιμασμένος να αμυνθείς σθεναρά

ώστε να μην επαναληφθεί το φιάσκο

της μέρας που μάθαμε λίγο περισσότερο ο ένας τον άλλο

και ως εκεί

και οι κομπάρσοι

άλλοτε να εμπλουτίζουν τη νύχτα

και την κυοφορούσα συντροφιά μας

με αβολότητα

άλλοτε με αντιπερισπασμούς

ακούω τη φωνή σου να φτάνει από τα βάθη ενός πηγαδιού

με προορισμό το εσωτερικό του κεφαλιού μου

βλέπω

τα μάτια σου να κρατούν σημειώσεις

δεν ακούμε καλά ο ένας τον άλλο 

και πρέπει να έρθουμε πιο κοντά

νιώθω ότι ο αέρας ανάμεσά μας δεν υπάρχει

και πάλι ξέρω ότι το κάλεσμα μπορεί να οδηγεί κάπου μαγικά

μα ως εκεί

μισοτελειωμένες ιστορίες

μισοτελειωμένες ιστορίες που με κάνουν να νιώθω σαν Πηνελόπη, στην αναμονή πλέκοντας
ξεκινώντας και ξηλώνοντας πράματα ξανά και ξανά
κατ' επανάληψη

καλή αρχή
να προσέχεις
πότε φεύγεις
τι θα πάρεις μαζί σου

λέω εγώ

και σεις:
όταν γυρίσω θα
θα τα πούμε σε ένα χρόνο
θα σου στείλω όταν

πίσω στη Θεσσαλονίκη το πλέξιμο πάει αρκετά καλά. έχω κάποια παράπονα αλλά το δουλεύω γενικά.
δεν είναι αλήθεια πως σας περιμένω όλους όντως πίσω. δεν είμαι σίγουρη τι θα έκανα εάν γυρνούσατε (κι αν γυρνούσατε όλοι ταυτόχρονα;) και μ αναζητούσατε. ξέρω όμως πως το μοτίβο αυτό κάτι έχει αφήσει πάνω μου. και μόνο η αποκάλυψή του δηλαδή.

και η υπόνοια πως όλο αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι για μένα αντίστροφα

σκορπιστείτε

στείλε μου ένα ηχητικό μήνυμα. θέλω να μπορώ να σ ακούω


και θέλω να μη συμφωνείς στο να τα ξαναπούμε τυχαία
να μην είσαι κότα δηλαδή


και να μην αναπολώ την έλξη των αυρών μας όταν μιλούσαμε πλάι πλάι


ή την ανακούφιση του μαλακού σου σώματος κατά το αγκάλιασμα

και του χρόνου

οι γωνιές της πόλης θα θυμούνται
και ειδικά η αγίας σοφίας ολόκληρη σαν οδός
θα γελάει με το στόρι μας
και θα περιμένει να ξαναπιάσει τα ποπ κορν 
για να μας παρακολουθήσει σε μια λειψή προσπάθεια επικοινωνίας
με πολλές αχρείαστες άμυνες
και φλύαρη γλώσσα του σώματος 

μη βαρυτικά και άχρονα

άλλο ένα βράδυ  σ αυτό το μπαλκόνι
τζιτζίκια με μαντρουγκάδα
ένα φως αναμμένο στο διαμέρισμα στο βάθος τη γειτονιάς
πώς χορεύει αυτό το φυτό με το αεράκι!

η αποψινή φαντασίωση είναι ένα τραμπολίνο σε κάποια αυλή
με θέα τ αστέρια
και σένα
είμαστε τόσο χαζοί
που θα βρίσκαμε να κάνουμε κάτι
καθόλου x rated
αλλά ψυχικά ευχάριστο
θα φτιάχναμε ένα συμπαντάκι ζεστό
να χουμε να αναπολούμε τα μοναχικά και καταθλιπτικά βράδια μας χώρια

όπως το χέρι σου μουδιάζει κάτω απ το κεφάλι μου
όπως εκείνο το αστέρι τρεμοπαίζει
όπως κρυώνουμε στην πάχνη του ξημερώματος
όπως μιλάμε για φορές που αδικηθήκαμε 
ή για τα παραμύθια που μας λέγανε μικροί
όπως αυτή η ανακουφιστική ησυχία της φύσης

σχεδόν μη βαρυτικά και άχρονα 

μ αρεσει 2,5

μ αρέσει να λες πως θα προσπαθήσεις να έρθεις
και να μην έρχεσαι
να σε περιμένω και να το ξέρεις
αλλά να μην είμαι και σίγουρη
να γελάω από τώρα με το μελλοντικό μου συμπέρασμα:
αυτή η μελαγχολία ήταν ένα ψέμα ή
ο,τι μπορεί να συμβεί συμβαίνει ή
la vida es una tombola ή

κάτι άλλο από την συλλογή κλισέ μας 2017-18
φράσεις που μας κρατάνε ακόμα σε κίνηση
αλλά αυτά δεν έχουν να κάνουν με σένα

μ αρέσει να έχω κρατήσει το τελευταίο φιλί στο σταθμό
και κάποιες φωτογραφίες σου στην κάμερά μου
λίγο από το ρομάντσο όρθια και οριζόντια
με σάουντρακ το κύμα που σκάει στην ταλαιπωρημένη άμμο
λίγο από το ρομάντσο διαδικτυακά
όταν το ενδιαφέρον μας γίνεται εικόνες, στίχοι και μελωδίες

μ αρεσει 2

μου αρέσει να είμαι σίγουρη ότι θέλεις να έρθω
να με βρίσκεις στον σταθμό και η απόσταση μεταξύ μας να μικραίνει ένα βήμα τη φορά
τα μάτια σου μετά από ένα μακροβούτι
να προσπαθείς να μου μάθεις τάβλι αλλά να είμαι ανεπίδεκτη
που δεν μπορούμε να συγχρονιστούμε
να κοιμόμαστε αγκαλιά και με κάθε αλλαγή πλευρού να αναρωτιέμαι τι σκατά είναι αυτή η ομορφιά που νιώθω
όταν ξέρουμε και οι δυο ότι δεν έχουμε χρόνο
πως κάνουμε βάδην χέρι χέρι
το τελευταίο φιλί πριν μπω στο τρένο και ξαφνικά μου φαίνεσαι τόσος δα
που δε θα γυρίσω να σε κοιτάξω και μετά θα το μετανιώσω
ότι το ρομάντσο μας έχει ημερομηνία λήξης και άρα δε θα φταίει κανείς από τους δυο για το αποτέλεσμα
που δε θα χρειαστεί να τα αποκαλύψω τα μυστικά σου
που ίσως να μην είσαι αυτό που έχω στο μυαλό μου αλλά για πέντε μέρες της ζωής σου χωρίς να το ξέρεις ήσουν

μ αρεσει

μου αρέσει να σε μυρίζω πάνω μου και να αμφιβάλω για τα κίνητρά σου
να σου λέω ανοησίες την ώρα του αποχωρισμού μας με την πίστη πως θα τις πιστέψεις γιατί βγαίνουν από το δικό μου στόμα 
να μου χαιδεύεις το γόνατο κάτω απ το τραπέζι ενώ χαζεύω το ουροβόρο φίδι στο χέρι σου
να μ αφήνεις συνωμοτικά να κερδίζω στα χαρτιά 
να νιώθω την ανάγκη να σ ευχαριστήσω για την προφανή ανθρωπιά 
να σου χω φτιάξει μια εκδοχή μου προς ξελόγιασμα και πλέον να χουμε χάσει το μέτρημα 
μέσα στα μάτια σου να βλέπω και τις δυο σου όψεις μα να εθελοτυφλώ  

αυτή η μελαγχολία ήταν ένα ψέμα

διάθεση:
να κλειστώ σε ένα από τα ντουλάπια κουζίνας αυτού του άδειου σπιτιού και στριμωγμένη να σιγοκλάψω
όπως τότε στην τρίτη λυκείου που μπήκα στην ντουλάπα με το βιβλίο ιστορίας κατεύθυνσης και ήρθε να με βγάλει ο πατέρας για μεσημεριανό
τι βλακείες είναι αυτές που κάνω;

η νοσταλγία για πράματα που δε συνέβησαν είναι χειρότερη από αυτή για πράματα που έχουν συμβεί; 

στις ελάχιστες συζητήσεις που έχουμε κάνει
σε κοιτώ στα μάτια
καθρεφτίζω με όλο μου το θάρρος την ψυχή μου
αφήνω τις σελίδες μου στη διάθεσή σου

αυτά που διαβάζω σε σένα
μου δίνουν εντυπώσεις που
ποτέ δεν πραγματοποιούνται
άκαυτα φράγματα επικοινωνίας

γι αυτό και μείναμε με τις ελάχιστες συζητήσεις
εγώ με το θάρρος μου
και συ με τα μάτια μου
ως εκεί έφτασε η αμοιβαία μας εκτίμηση

κάτι υπερφυσικό που ενώνει δυο ανθρώπους
αλλά ίσως έτσι το αντιλαμβάνεται μόνο ο ένας

τα τροχοφόρα
δεν κόβουν ταχύτητα πριν περάσουν από μέσα μου
σαν σφαίρες αγκίστρια
παίρνουν μαζί τους κι από ένα κομμάτι μου
-κάποιον φίλο μου-
ή έστω έτσι πολύ το αισθάνομαι
μέσα στην ακινησία μου

λίγα λόγια για τη θλίψη μου

σε σκέφτομαι 





κάνω μακροβούτι στην αγκαλιά σου και σε σφίγγω 
τυλίγομαι γύρω σου και μπήγω τα νύχια μου στην πλάτη σου
θέλω να σκάψω πιο βαθιά 
θέλω να μπω πιο βαθιά 
να σε μαγέψω

να χω τη φωνή σου να με γδύνει το ξημέρωμα 
σα να μαδά τουλίπα. πέταλο πέταλο 
να χορεύω στον ρυθμό των παλμών σου
και άλλα πιο πικάντικα 

τι σου βρίσκω στην τελική δεν ξέρω μα θέλω να μαγευτείς 






και όσο για μένα, όπως είπε και ο Κάφκα:
Δε γνωρίζω το περιεχόμενο,
δεν έχω το κλειδί,
δεν πιστεύω σε φήμες,
όλα είναι κατανοητά
γιατί είμαι εγώ .

γιατί να πρέπει
για να δω τα μάτια σου
να ψάξω φωτογραφίες σου
που δεν έχω τραβήξει εγώ;

και τώρα που είναι πλέον βαρετό
να λέω ότι μου λείπεις
πού να γυρίσω να το πω
και να χει νόημα; 

πώς λες σε κάποιον που δεν σου είναι τίποτα ότι σου λείπει;

αταξία

όσο χορεύεις πλάι μου
το άτακτό μου χέρι
θέλει να περάσει μέσα από την μπλούζα σου
και να σε χαιδέψει

το άτακτό μου χέρι το κάνει ενίοτε αυτό:
να θέλει δηλαδή
χωρίς καθόλου σκέψη
να σας χαιδέψει
γλυκά πάντα


του είπα μου ξυπνάς τρυφερά ένστικτα 
είχα πιει αρκετά για να πω κάτι τέτοιο
και να αφήσω το χέρι μου να του χαϊδέψει την πλάτη
ω να σου γαμήσω. τα χέρια σου είναι κρύα!
λες και έχει σημασία


όσο μιλάς για τα πράματα που σε παθιάζουν
και για εκείνα που σε προβληματίζουν
μας συνοδεύει το πιο όμορφο σάουντρακ
και δεν ξέρω τι από τα δύο μας έχει γοητεύσει
-εμένα και την αφή μου δηλαδή-
οι μουσικές σου επιλογές ή οι παθιασμένες σου λέξεις
ή η φωνή παραμυθά που πού και πού χρησιμοποιείς
και κοιταζόμαστε στα μάτια
και δεν γίνεται τίποτα



3 βδομάδες αργότερα
έχω ακόμη ένα σημάδι να μου θυμίζει
ότι φτάσαμε πολύ κοντά
στο να γεφυρώσουμε την ελάχιστη απόσταση ανάμεσά μας
με τα ίδια μας τα κορμιά
στο να μεταφέρουμε αυτό τον ηλεκτρισμό
σε κάτι πιο θερμό και σωματικό

που είναι στο κάτω κάτω και απόλυτα φυσικό
και δεν καταλαβαίνω γιατί το αποφεύγεις
και μένω να χαζεύω το μεταξύ μας χάσμα
να μην μ απασχολεί και πολύ
και να μ απασχολεί ταυτόχρονα 

χάλια~

χάλια
αυτές οι ώρες που περνούν είναι χάλια
κάθε λεπτό απραξίας στη μεταξύ μας κατάσταση

αγαπητό μου ημερολόγιο,
έχω να τον δω περίπου μια βδομάδα

η ομάδα στήριξης στην καταπολέμηση του εθισμού
έχει γίνει μια χορωδία σοκολατί καλλονών
που μου τραγουδάνε
400 μέτρα 6 λεπτά περπάτημα
δεν έχεις μάθει ακόμη το δικό σου μάθημα

και στροβιλίζεται το κεφάλι μου
σα να το ριξα πάλι στη χέστρα και να πάτησα το καζανάκι

και ίσως το χειρότερο απ όλα τα υπόλοιπα σκατά που συμβαίνουν σε αυτή την υπόθεση
είναι ότι καμιά μουσική δε φαίνεται να ταιριάζει
ούτε για να σε θυμίσει
ούτε για να με κάνει να νιώσω χειρότερα
ούτε για να νιώσω καλύτερα

η παράκρουση μου για σένα δεν έχει σάουνττρακ

απόψε σε θέλω ψωμί στο βούτυρό μου
ποτήρι στο νερό μου
τσιγάρο στη φωτιά μου

δεν είσαι το σώμα ούτε ο νους ούτε τα συναισθήματα

μια νύχτα θα πάρω όλα τα λόγια που μου πες και μ άρεσαν, θα τα βάλω στον κώλο σου και θα σ αρέσει- το ξέρουμε κ οι δυο
και τότε θα είμαι ελεύθερη

φτερουγες

Μωρό μου, έλα
με τις φτερούγες ανοιχτές
ν' αγαπηθούμε
κι έπειτα πετάει ο καθένας
προς τη δική του κατεύθυνση