μερικές φορές διαβάζοντας ένα βιβλίο σκέφτομαι πως ο συγγραφέας υπερβάλλει και πως ό,τι περιγράφει δεν μπορεί να συμβεί στ' αλήθεια. όπως, ας πούμε, όταν μια σκέψη επαναλαμβάνεται στο μυαλό του ήρωα, βυθίζοντας την καρδιά του ολοένα και πιο βαθιά σε σκοτεινά και (άρα) παγωμένα νερά.
μια καρδιά μελανιασμένη και αχρηστεμένη από το κρύο να κρέμεται από το σώμα του πρωταγωνιστή, να ξεπηδά από το στέρνο του και να χάνεται σε μια ελαφρώς ταραγμένη θάλασσα. εγώ έτσι το φαντάζομαι. και, στο μυαλό μου, έχει τα μάτια σφαλισμένα με δύναμη-έχει συγκεντρώσει όλη του τη δύναμη στα βλέφαρα και τις σφιγμένες γροθιές.
και ενώ γίνονται αυτά σκέφτεται τη φράση που έσκισε το στέρνο του, για παράδειγμα, "δεν είμαστε πια μαζί"
μια καρδιά μελανιασμένη και αχρηστεμένη από το κρύο να κρέμεται από το σώμα του πρωταγωνιστή, να ξεπηδά από το στέρνο του και να χάνεται σε μια ελαφρώς ταραγμένη θάλασσα. εγώ έτσι το φαντάζομαι. και, στο μυαλό μου, έχει τα μάτια σφαλισμένα με δύναμη-έχει συγκεντρώσει όλη του τη δύναμη στα βλέφαρα και τις σφιγμένες γροθιές.
και ενώ γίνονται αυτά σκέφτεται τη φράση που έσκισε το στέρνο του, για παράδειγμα, "δεν είμαστε πια μαζί"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου