*

μετάνιωσα.
δεν πιστεύω ότι η ευχή σου ήταν προκάτ.
αν σε ξέρω όντως, είμαι βαθιά μετανιωμένη

εσύ στις 9:35

ξεπετάγεσαι μπροστά μου κάθε φορά που έχω μια ιδέα,
γίνεσαι ο αέρας ανάμεσα σε μένα και την ιδέα μου αυτή και
μου την χαλάς.
ό,τι ανακαλύπτω, το ήξερες εσύ πρώτος και
τώρα μου εύχεσαι "χαρούμενα χριστούγεννα" και
με αποκαλείς όπως οι μισοί μου φίλοι και
αναρωτιέμαι πώς γίνεται να μην σου ανέφερα ποτέ ότι τα χριστούγεννα για μένα δεν υπάρχουν και
ότι δεν τα συμπαθώ και
ότι φέτος αποφάσισα να μην φάω γλυκά ή οτιδήποτε θα μπορούσε να ήταν ζωντανό και
τα πάω εξαιρετικά και
θα το ήξερες αν αντί για προκάτ ευχή έπαιρνα λίγο ενδιαφέρον

"δεν είμαστε πια μαζί"x∞

μερικές φορές διαβάζοντας ένα βιβλίο σκέφτομαι πως ο συγγραφέας υπερβάλλει και πως ό,τι περιγράφει δεν μπορεί να συμβεί στ' αλήθεια. όπως, ας πούμε, όταν μια σκέψη επαναλαμβάνεται στο μυαλό του ήρωα, βυθίζοντας την καρδιά του ολοένα και πιο βαθιά σε σκοτεινά και (άρα) παγωμένα νερά.
μια καρδιά μελανιασμένη και αχρηστεμένη από το κρύο να κρέμεται από το σώμα του πρωταγωνιστή, να ξεπηδά από το στέρνο του και να χάνεται σε μια ελαφρώς ταραγμένη θάλασσα. εγώ έτσι το φαντάζομαι. και, στο μυαλό μου, έχει τα μάτια σφαλισμένα με δύναμη-έχει συγκεντρώσει όλη του τη δύναμη στα βλέφαρα και τις σφιγμένες γροθιές.
και ενώ γίνονται αυτά σκέφτεται τη φράση που έσκισε το στέρνο του, για παράδειγμα, "δεν είμαστε πια μαζί"

είμαστε όλοι διαφορετικοί και όλοι ίδιοι.
έχουμε όλοι δυνατότητες και προορισμό.
μα έχω βαρεθεί να προσπαθούμε τόσο να ταιριάξουμε σε έναν τρόπο ζωής που μας επιβάλλεται
στην ουσία, θα έλεγα να προσπαθείτε.
δεν το λέω γιατί δε νιώθω εξαίρεση.
θα το έλεγα γιατί έχω βαρεθεί.
από πότε όλα αυτά αντιπροσωπεύουν εμάς και τις σκέψεις μας πάνω στ

αποχώρηση σολομού

Είναι εκείνα τα ψάρια που την περίοδο αναπαραγωγής πάνε ανάποδα στο ρεύμα για τους χ και ψ λόγους που  βοηθούν στην επιβίωση του είδους. Ή μήπως λέω βλακείες;
Είμαι και γω που νιώθω να πηγαίνω ανάποδα στο ρεύμα (μου) χωρίς να βοηθιέται το είδος μου να επιβιώσει.
Είμαι και γω που αποχωρώ

μου δίνει απροσδιορίστου είδους κέικ για να με καλοπιάσει

στην κολομβία και την άνω πόλη

Σε προκάλεσα να γλύψεις τη χυμένη ρακή απ' το τραπεζάκι του μελλοντικού στεκιού μου.
Απ' όλους τους φίλους σου εκεί μέσα μόνο εγώ άξιζα την προσοχή σου. Οι υπόλοιποι έπαιρναν ένα γρήγορο νεύμα.
Μετά, σε κάλεσα σπίτι να σου δείξω τη συλλογή μου από σελιδοδείκτες.
Τους μελέτησες όλους έναν έναν.
Ήταν αδιέξοδο.
Δεν πήγες ποτέ για "σβήσιμο" στον Άρη.
Έκανες να με γαργαλήσεις.
Το αδιέξοδο έγινε διασταύρωση
και πήραμε και οι δυο τη σωστή στροφή.

ας κάνουμε τα πάντα φέτος

101

δε θέλω να με ακούς να κλικάρω με το ποντίκι μου.
όταν βρίσκεις την πόρτα κλειστή θα την αφήνεις κλειστή, που να πάρει!

μια στατιστική

είναι η δεύτερη βδομάδα που δε μοιράζομαι τη θλίψη μου μαζί σου. κ απορώ πώς δε με πιάνεις από τους ώμους και δε με ρωτάς τι έχω, ταρακουνώντας με. δε σε έβαλε ποτέ σε σκέψεις το γεγονός ότι μόνο κλαίω και συμφωνώ τελευταία; δεν αναρωτήθηκες τι με πιάνει και βάζω τα κλάματα ενώ κάνουμε έρωτα;

αν βγω στο δρόμο και ρωτήσω 100 άτομα για σένα, ξέρω τι θα μου πουν'
αν βγεις στο δρόμο και ρωτήσεις 100 άτομα για μένα, ξέρω τι θα σου πουν..
κι όμως μαζί φτιάξαμε μια στατιστική.
μια προβλέψιμη λούπα
που μοιάζει σα θεατρική παράσταση
-επαναλαμβανόμενη θεατρική παράσταση-
Όλοι ξέρουν την πλοκή και το τέλος. Όλο και λιγότεροι έρχονται να μας δούνε. Μονάχα οι ηθοποιοί διαφέρουν από παράσταση σε παράσταση. Απλά κουράζονται όλο και περισσότερο.

Είμαστε το αποτέλεσμα έρευνας του τάδε πανεπιστημίου.
Καταφέραμε να εξουδετερώσουμε τις μαγείες μας.
Μαζί δεν είμαστε εμείς.

@

στο ταβάνι

τι περιέργο που είναι να σαι ερωτευμένος, σκέφτομαι.
μιλάω στο ταβάνι έτσι όπως είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ και μιλάω σε σένα
και σου λέω "τι περίεργο που είναι να σαι ερωτευμένος".
κι επειδή θυμάμαι ότι κάθε φορά που σου λέω κάτι τέτοιο χαζό και παιδικό με σφίγγεις στην αγκαλιά σου και με λιώνεις
γυρίζω στο πλάι και βάζω τα χέρια μου έτσι γύρω απ την κοιλιά μου για να μοιάζει σα να μ αγκαλιάζεις.
 τι περίεργο που είναι! δε συμφωνείς;

όταν είμαι μόνη στο σπίτι κάποιες φορές κάνω πράγματα που δεν μπορώ έπειτα να εξηγήσω ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό//και φυσικά δε θα μάθεις ότι έκλαψα για σένα σήμερα. ούτε ότι είμαι εδώ που είμαι για σένα τελευταία

φτιάχνω μια playlist που λες. μια playlist με τραγούδια που μου θυμίζουν εσένα.
το πρώτο μου το φερε τυχαία το youtube μπρος τα μάτια μου. το άκουσα καμιά δεκαριά φορές. ωραία ήταν. το δεύτερο το έψαξα μόνη μου. αυτό ήταν. δε συνέχισα. ο nikolas είπε "but when I get home to you" και γω ένιωσα κάτι μέσα μου να λείπει και κάπου αργότερα είπε "when I'm home
everything seems to be right". κι έπεσα στο πλάι κ άρχισα να κλαίω με λυγμούς βουτηγμένη στο μαξιλάρι. και φώναξα "πού είσαι;" και ο nikolas επαναλάμβανε "tight, tight, tight, tight, tight, tight, tight..."

τα ίχνη σου

τσαλακωμένα σεντόνια
το τασάκι γεμάτο στο μπαλκόνι
δυο ποτήρια νερό δίπλα στο κρεβάτι
δυο πιάτα με ψίχουλα στο τραπέζι
η πόρτα ξεκλείδωτη
ο σύρτης να κρέμεται στο πλάι
-ίχνη του ότι πέρασες από δω-

ο σύρτης περασμένος
η πόρτα κλειδωμένη
οι δείκτες του ρολογιού να αντηχούν σ όλο το σπίτι
το μονό κρεβάτι τεράστιο
το μπαλκόνι άδειο
μονάχα το ένα ποτήρι να συνεχίζει να γεμίζει και ν αδειάζει
-ίχνη του ότι πέρασες από δω-

.

αφήνω τις ελιές στο σώμα σου να μ' οδηγήσουν και ξεκινώ

(τελευταιοςπειρασμος)

τα παιδιά παίζουν κρυφτό εδώ στη γειτονιά
(κι εγώ παίζω κρυφτό αλλά τα χουμε ξαναπεί αυτά. ας μην τα αναλύσουμε πάλι)
θυμάμαι εκείνο το παλιό σπίτι
-έτσι όπως αγναντεύω-
εκείνο που κατεδάφισαν πριν χρόνια και στη θέση του
βάλαν γκρι πλακάκια και κάνα δυο παρτέρια
μόνο η μουριά έχει μείνει ίδια με τον καιρό
και η φλαμουριά πιο πίσω
αναρωτιέμαι αν έμαθα να αναγνωρίζω τα συγκεκριμένα δέντρα από τις βόλτες μου εδώ και κει
κ ακούω τη φωνή στο ραδιόφωνο
και σκέφτομαι ότι αυτή δεν είναι φωνή για ραδιόφωνο
κ ακούω τη μουσική στο ραδιόφωνο
και σκέφτομαι ότι αυτή η μουσική δεν μου κάνει αυτές τις μέρες
κ αποφασίζω πως τίποτα δεν μου κάνει αυτές τις μέρες
και σκέφτομαι εσένα'
κ ένα παιδάκι πέφτει ενώ τρέχει να φωνάξει "φτου ξελευτερία"
κ αναπολώ τις μέρες που έτρεχα και γω κ έπεφτα και γω
και χτυπούσα κ ένιωθα χαζή
"γιατί να πέφτω εγώ κάθε φορά;"
κ ένα τσιγάρο
κ εσύ
και τι θα έβαζε ο νους σου αν μάθαινες ότι έχω γράψει τόσα και τόσα όμορφα για άλλους κι άλλες και τίποτα όμορφο για σένα
και γιατί το σώμα μου θυμάται μόνο όταν είσαι εσύ τριγύρω
κ αν γυροφέρνω στο μυαλό σου όσο εσύ στο δικό μου
κ άλλο ένα τσιγάρο
και κάτι κελαηδήματα
κ ένα ακόμη τραγούδι στο ραδιόφωνο
κ εσύ

@

κλειστά μάτια/ρίμα των επιθέτων

σου κλείνω τα μάτια.
 
σήμερα οι σκέψεις σου σε κρατάνε στο βυθό σου και δε μ' αφήνεις να σε βγάλω στην επιφάνεια.
η φωνή σου ίσα που ακούγεται όταν μου λες ότι το φόρεμα μου πάει.
σ' αναγκάζω να το ξαναπείς. έχεις κοκκινίσει.
το καταλαβαίνεις και μου υπενθυμίζεις ότι πήγες στη θάλασσα προχθές.
δε φταίει αυτό, σκέφτομαι.
 
σου κλείνω τα μάτια και σε φιλάω.
χαμογελάς και σου κλείνω τα μάτια πιο σφιχτά.
και περνάς τα χέρια σου στη μέση μου.
ακόμη σκέφτεσαι πράματα που δε θα μου πεις ποτέ
αλλά μου λες πράματα που δεν περίμενες να μου πεις ποτέ.
σου λέω και γω
και δεν καταλαβαίνω. με μπερδεύεις.

μου λες πως δεν πρέπει να φύγω θλιμμένη
"δεν είμαι θλιμμένη"
"και τι είσαι;"
και το μυαλό κολλάει συνειρμικά ίσως σε λέξεις που δε θα πρεπε. σε λέξεις που απλά κάνουν ρίμα μεταξύ τους
όπως ζαλισμένη ή μεθυσμένη ή μαγεμένη ή θαμπωμένη ή

άνοιξηx3

..ήρθες μια άνοιξη κι έφερες την άνοιξη κάνοντάς με να ξεχάσω πως η άνοιξη έρχεται πάντα ούτως ή άλλως..

Η επιλογή

Επιλέγω εσένα.

Σου επιτρέπω να μπεις στο μυαλό μου και να το ταράξεις.

Σε αφήνω να παίξεις με τις σκέψεις και την καρδιά μου.

Έχεις πλέον την άδεια να ζεις ό,τι ποθείς πλάι μου.

Μπορείς με ευκολία να γίνεις κοινωνός της οποιασδήποτε παράνοιας ή νοσταλγίας μου.

Έχεις την ευχέρεια πια να με βλέπεις να γελώ, να χαμογελώ, να κλαίω, να συνοφρυώνομαι, να υποκρίνομαι ότι είμαι μια χαρά.

Να με παρακολουθείς να παριστάνω την μυστήρια, την καλλιτέχνιδα, την αναρχικιά, την αθώα, την μπερδεμένη.

Κι όταν λείπει ένα κομμάτι μου, επιλέγω εσένα για να το μοιραστώ.
Χωρίς να ξέρω το γιατί και χωρίς να καταλαβαίνω.
Ενστικτωδώς.
Τρέχω προς τα σένα.
Και θέλω να χαθώ  

σε σένα.

γιατί μας αρέσει να παρεκτρεπόμαστε;

μαγική υπόσταση/ενσάρκωση της κάθε μπαλάντας

Μια γυναίκα.

Μια γυναίκα που κυκλοφορεί με ψευδώνυμο.

Μια γυναίκα πλαισιωμένη από δύο άντρες.

Μια γυναίκα που γεμίζει αίθουσες.

Μια γυναίκα που πίσω από το μικρόφωνο αποκτά λάμψη αγγελική.

Μια γυναίκα που σου τραγουδάει «I'll be your woman and you can be mine».

Μια γυναίκα που σε παρασύρει σε μυστηριακές καταστάσεις.

Μια γυναίκα που λικνίζεται μεθυστικά στη σκηνή.

Μια γυναίκα που σου ξυπνάει επιθυμίες κι ενοχές.

Μια γυναίκα που σε αφήνει άφωνο και σε καρφώνει στη θέση σου ενώ τα λεπτά κυλάνε.

Μια γυναίκα που τραγουδάει ρώσικα.

Μια γυναίκα που εξαφανίζεται στο σκοτάδι.

Μια γυναίκα έντονη και ταυτόχρονα τόσο απλή.

chinawoman

γενικότερα

• ό,τι και να λέει η συνταγή για κέικ, εσείς να βάζετε βανίλια αλλιώς θα μυρίζει το αυγό
• κλείνετε πού και πού την τηλεόραση
• όταν βρέχει μη φοράτε πάνινα παπούτσια, θα ποτίσουν
• να ξεπλένετε τις συσκευασίες πριν τις πετάξετε στην ανακύκλωση
• όταν κάτι σας ενοχλεί αντί να κάνετε "τσουκ" και να παίρνετε φάτσα αηδίας, δηλώστε την ενόχλησή σας με λέξεις, φράσεις, προτάσεις. απλό

ΚΑΛΗΜΕΡΑ :)

καληνυχτα τωρα

δε θα μαθευτούν ποτέ οι σκέψεις που έκανα χθες το βράδυ.
μπερδεμένη, εκνευρισμένη, παθιασμένη, προβληματισμένη, υποψιασμένη, μεθυσμένη, χαμένη.
και μέσα σε ένα μυαλό ανακατεμένα όλα και τα πάντα.
σαν ψάρι στη γυάλα να κουτουλάω στο τζάμι.
ξανά
και ξανά
ξανά
και ξανά
και ακόμη μια φορά
.

συγχυσμένη.

Θα συμβεί

Μια μέρα θα εμφανιστώ μπροστά σου χωρίς να το περιμένεις (και χωρίς να το περιμένω), μπλεγμένη στα ερωτευμένα χέρια ενός τύπου που δεν ξέρει τι σκέφτομαι για σένα, και θα σου πω μισομεθυσμένη με μάτια σχισμές και χαμόγελο εκδικητικό και τρισευτυχισμένο «κοίτα με ποιόν κοιμάμαι τώρα»…

και συ τι θα πεις;

 

σαν σκύλος σαν θεός σαν εραστής σου

δώσε μου τον πόνο που μου αξίζει
και όχι αυτόν εδώ.
όχι αυτόν εδώ της αμφιβολίας, της αναμονής.
όχι αυτόν εδώ που με λόγια δεν μπορεί να περιγραφεί.

θέλω τον άλλον.

που θα μπορώ έστω να τον μοιραστώ.

που θα έχει λογική.

σαν ασταμάτητη βροχή να πέφτω στην ψυχή σου

μόνη/το τσιγάρο

ο ήχος του τσιγάρου που  καίγεται σε κάθε τζούρα
και ο πρώτος μου έρωτας που αφήνει την κοπέλα του στη γωνία και την κοιτάζει να φεύγει.
το ασημί φεγγάρι που μοιάζει με διέξοδο σε παράλληλο σύμπαν
και η ήσυχη γειτονιά που ταράζεται μόνο από τα βήματά του και τα αυτοκίνητα που σπάνια περνούν κάπου παρακάτω.

και τι είναι ο έρωτας, λοιπόν;

Τα ξένα χέρια/Ευχές-Επιθυμίες/2013 καλώς μας βρήκες

Πέρασα το κατώφλι του νέου έτους με το αριστερό γιατί οι ισορροπίες σε αυτή την όχθη του ποταμού που βρίσκομαι τη δεδομένη περίοδο είναι ιδιαίτερα ευαίσθητες και δεν είμαι ακόμα έτοιμη να χαλάω και να φτιάχνω το ίδιο μου το πλεκτό μόνη, σαν άλλη πιστή Πηνελόπη που βρίσκεται για 20 ολόκληρα χρόνια στην αναμονή. Από τη στιγμή που ο Οδυσσέας στην περίπτωσή μου δεν έχει ανθρώπινη υπόσταση, η όλη διαδικασία φαντάζει όχι μόνο περιττή αλλά και απερίσκεπτη.

Το βράδυ της παραμονής έμεινα ξύπνια όσο χρειάστηκε ίσα ίσα για να μάθω ποιος θα έχει την τύχη με το μέρος του φέτος, σε ποιον έπεσε το τσίγκινο φλουρί. Η βασιλόπιτα έστεψε με το στεφάνι της τύχης την Παναγία για φέτος και το σασπένς χάθηκε όσο γρήγορα εξαφανίστηκε  και το δεύτερο μπουκάλι κόκκινο κρασί από μπροστά μου.  

Κοιμήθηκα με τα ρούχα και είδα εφιάλτη. Δεν πήρα την πρωτοβουλία να ευχηθώ «καλή χρονιά» σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους’ εκτός από δυο-τρεις που γνώριζα ήδη τι περιμένουν από το νέο έτος και σκέφτηκα να τους φουσκώσω την αισιοδοξία δίνοντάς τους ένα σκούντημα προς αυτό που αναζητούν.  Παράλληλα, προσπάθησα να ευχηθώ όμορφα και εξίσου «χρήσιμα» πράματα σε εκείνους που μου ευχήθηκαν πρώτοι αλλά νομίζω πως δεν τα κατάφερα με μεγάλη επιτυχία. Μάλλον  φταίει το γεγονός ότι πιστεύω πως εκτός από την υγεία που απευθύνεται σε όλους ανεξαιρέτως, οτιδήποτε άλλο είναι άκρως προσωπικό και, ταυτόχρονα, δεν θα ευχόμουν ποτέ κάτι σε κάποιον αν δεν το εννοούσα. Επομένως οι ευχές μου μάλλον σε ορισμένους ακούστηκαν «λίγες» ή ίσως ορισμένους τους έπιασαν απροετοίμαστους.

Μέσα σε ένα σύννεφο ειρωνείας και λαιμαργίας για αξιέπαινα κατορθώματα, σχημάτισα κι εγώ με τη σειρά μου μια λίστα με αποφάσεις-επιθυμίες που θα θελα να πραγματοποιήσω μέσα στο 2013. Προσωπικά, νιώθω την αίσθηση της «νέας αρχής» το φθινόπωρο, που επιστρέφουμε στη ρουτίνα 100% όπως και να έχουμε περάσει το καλοκαίρι μας. Τότε μου φαίνεται πως είναι η κατάλληλη στιγμή για τέτοιου είδους λίστες και σκέψεις. Όμως, κάθε παραμονή νοσταλγώ κατά μία έννοια τα κλισέ των γιορτών κι έτσι ενδίδω και στο συγκεκριμένο. Η λίστα μου αριθμεί, λοιπόν, 26 αποφάσεις-επιθυμίες και μπορώ να στοιχηματίσω πως τουλάχιστον κατά το ήμισυ είναι ίδια με την οποιαδήποτε λίστα θα διαβάσεις τις μέρες αυτές που διανύουμε φέτος όπως επίσης και όσο υπάρχει η ανθρωπότητα.

Δυστυχώς για κάποιο ηλίθιο λόγο έσβησα την περσινή μου λίστα και δεν έχω τη δυνατότητα να τη συγκρίνω με τη φετινή. Είναι εκείνες οι αποφάσεις-επιθυμίες, που διαφέρουν κάθε χρόνο και διαφέρουν από όλων των άλλων, που αποτελούν μικρά δείγματα του ποιος ήσουν πέρυσι και πού νόμιζες πως θες να πας. Εκείνες είναι που, είτε υλοποιούνται είτε όχι, δείχνουν κατά πόσο οι μέρες, που σε χωρίζουν από τη στιγμή που κάθισες και έκανες τη λίστα σου, σε έχουν κάνει σοφότερο, ωριμότερο ή και αντίστροφα.

Και, τέλος πάντων, για να μην σε κουράζω, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον άνθρωπο που μου έστειλε το κομμάτι που έχω στο ρηπήτ ενώ γράφω το συγκεκριμένο κείμενο’ εσένα που με διαβάζεις κάθε τόσο και μου λες τη γνώμη σου για τα κείμενά μου’ αλλά και εσένα που με εμπνέεις με τα δικά σου κείμενα και με αφήνεις να ταυτίζομαι με τους ήρωές σου.

Υ.γ.: θα είχε ενδιαφέρον να μοιραζόσουν μαζί μου τα δικά σου ρεζολούσιονς