Δεν είναι αυτό που νομίζεις..

..όταν συγκρατείς τον εαυτό σου επίτηδες στην επιφάνεια γιατί στον βυθό βρίσκεται το πιο μισητό σου μαργαριτάρι- η αλήθεια.

Είναι η σκιά σου που αποφεύγεις να κοιτάξεις× βρίσκεται μονίμως πίσω σου βέβαια, αλλά σε βολεύει το γεγονός αυτό. Και μόνο η γνώση της ύπαρξης της αλήθειας σε κάνει να νιώθεις ενοχή. Σ’ ακολουθεί, σωστά; Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να στρέψεις το κεφάλι σου και θα την δείς.

Αλλά δε θέλεις.

Η απραξία και η επιλογή της σταθερότητας σε αποσαθρώνει. Κολυμπάς στα ρηχά, η άμμος γρατζουνάει τα πόδια σου, η ασφάλεια σε καθησυχάζει. Την άλλη έχεις ξανοιχτεί. Λοιπόν, το μαργαριτάρι είναι κάπου εκεί κάτω, θα κάνεις τι;

Συνεχίζεις το ύπτιο.

Είναι σαν αποστολή. Σε ‘στείλαν στο νερό για το μαργαριτάρι- να το βρεις και να το φέρεις πίσω. Επιλέγεις να ανοιχτείς και να ξεφύγεις. Πιστεύεις πως είναι εύκολο× κολυμπάς με ευκολία ούτως ή άλλως από τα 8 σου. Λίγα μίλια μόνο.

Και καθώς ο ήλιος αλλάζει θέση, η σκιά αρχίζει να προχωρά μπροστά σου. Σε οδηγεί κατά κάποιο τρόπο. Θα βρεις μέθοδο να το αγνοήσεις κι αυτό ή θα ενδώσεις στην κατάσταση. Θα αφήσεις την σκιά να πάρει την θέση σου. Να λειτουργεί αντί για σένα, να πλάθει τη ζωή σου- ίσως.

Μετατρέπεσαι σε σκιά, γαμώτο. Ξεφεύγεις απ‘ τον εαυτό σου. Μόνο και μόνο γιατί η αλήθεια είναι πολύ πικρή για σένα. Για να την δεχτείς. Και θα νυχτώσει. Το φως θα χαθεί, είσαι φαινόμενο της φυσικής πλέον -χάνεσαι κι εσύ. ΠΑΦ!