Ινδική Βιογραφία

"Στο τέλο, ο νεότερος απ' τους κουνιάδους του, που ήταν ακόμα παιδί, του 'πε την αλήθεια. η Πραβάτι ήταν με τον πρίγκιπα. Ζούσε στη σκηνή του και την είχαν δει να καβαλάει τ' άλογό του.
Ο Ντάσα άρχισε να παραμονεύει αθέατος γύρω απ' το στρατόπεδο του πρίγκιπα, κουβαλώντας τη σφεντόνα που του 'χε μείνει από τότε που ήταν βόσκος, όταν η σκηνή του φαινόταν για μια στιγμή αφύλαχτη, είτε μέρα ήταν είτε νύχτα, ο Ντάσα πλησίαζε στα κλεφτά. Αλλά σχεδόν αμέσως εμφανίζονταν οι φρουροί κι έπρεπε να το σκάσει. Κρυμμένος στα κλαδιά ενός δέντρου και κοιτάζοντας από εκεί πάνω το στρατόπεδο, είδε τον πρίγκηπα, που το αντιπαθητικό του πρόσωπο το θυμόταν από τον καιρό της γιορτής, να καβαλικεύει τ' άλογό του και να φεύγει καλπάζοντας. Όταν γύρισε μετά από ώρες, ξεπέζεψε, τράβηξε το ύφασμα που σκέπαζε τη σκηνή κι ο Ντάσα μπόρεσε να διακρίνει μέσα στο μισοσκότεινο εσωτερικό της μια γυναίκα που σηκώθηκε να τον προυπαντήσει. Κόντεψε να πέσει απ' το δέντρο καθώς αναγνώρισε σ' αυτή τη γυναίκα την Πραβάτι, την γυναίκα του. Τώρα ήταν βέβαιος και ο πόνος στην καρδιά του έγινε αβάσταχτος. Όσο μεγάλη κι αν ήταν η ευτυχία της αγάπης του με την Πραβάτι, ακόμα μεγαλύτερη ήταν τώρα η ψυχική οδύνη, η οργή, το αίσθημα της απώλειας και της προσβολής. Έτσι συμβαίνει όταν κάποιος διοχετεύει όλη την ικανότητα του γι'αγάπη σ' ένα μοναδικό αντικείμενο. Γιατί άμα το χάσει, όλα καταρρέουν γι' αυτόν και στέκεται πια κατεστραμμένος ανάμεσα σ' ερείπια."

-Έρμαν Έσσε

Δεν είναι αυτό που νομίζεις..

..όταν συγκρατείς τον εαυτό σου επίτηδες στην επιφάνεια γιατί στον βυθό βρίσκεται το πιο μισητό σου μαργαριτάρι- η αλήθεια.

Είναι η σκιά σου που αποφεύγεις να κοιτάξεις× βρίσκεται μονίμως πίσω σου βέβαια, αλλά σε βολεύει το γεγονός αυτό. Και μόνο η γνώση της ύπαρξης της αλήθειας σε κάνει να νιώθεις ενοχή. Σ’ ακολουθεί, σωστά; Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να στρέψεις το κεφάλι σου και θα την δείς.

Αλλά δε θέλεις.

Η απραξία και η επιλογή της σταθερότητας σε αποσαθρώνει. Κολυμπάς στα ρηχά, η άμμος γρατζουνάει τα πόδια σου, η ασφάλεια σε καθησυχάζει. Την άλλη έχεις ξανοιχτεί. Λοιπόν, το μαργαριτάρι είναι κάπου εκεί κάτω, θα κάνεις τι;

Συνεχίζεις το ύπτιο.

Είναι σαν αποστολή. Σε ‘στείλαν στο νερό για το μαργαριτάρι- να το βρεις και να το φέρεις πίσω. Επιλέγεις να ανοιχτείς και να ξεφύγεις. Πιστεύεις πως είναι εύκολο× κολυμπάς με ευκολία ούτως ή άλλως από τα 8 σου. Λίγα μίλια μόνο.

Και καθώς ο ήλιος αλλάζει θέση, η σκιά αρχίζει να προχωρά μπροστά σου. Σε οδηγεί κατά κάποιο τρόπο. Θα βρεις μέθοδο να το αγνοήσεις κι αυτό ή θα ενδώσεις στην κατάσταση. Θα αφήσεις την σκιά να πάρει την θέση σου. Να λειτουργεί αντί για σένα, να πλάθει τη ζωή σου- ίσως.

Μετατρέπεσαι σε σκιά, γαμώτο. Ξεφεύγεις απ‘ τον εαυτό σου. Μόνο και μόνο γιατί η αλήθεια είναι πολύ πικρή για σένα. Για να την δεχτείς. Και θα νυχτώσει. Το φως θα χαθεί, είσαι φαινόμενο της φυσικής πλέον -χάνεσαι κι εσύ. ΠΑΦ!

Προσωπική Ατλαντίδα

Υπάρχει μια παλιά ιστορία για κάποια κοπέλα που κάθε τόσο ξεκινούσε ταξίδια, αλλά ποτέ δεν έφτανε στον καθορισμένο προορισμό της.

Τύχαινε ν' αλλάζει γνώμη στα μέσα της διαδρομής

ή να ακυρώνει το ένα για κάποιο άλλλο.

Κοντινό, μακρινό..

Πάντα όμως έκανε το πρώτο της βήμα με τον ίδιο ενθουσιασμό

και χωρίς να λογίζεται τις προηγούμενες ημιτελείς προσπάθειές της.

Μια φορά, βέβαια, πεζοπόρησε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα απ' ότι συνήθως.

Και θα τα κατάφερνε, παραλίγο'

όμως η Χώρα βούλιαξε στην πραγματικότητα, ως ότου να την αντικρίσει.

Και θλίφτηκε τόσο γιατί νόμισε ότι 'χε αργήσει.

Ταξίδεψε παντού προσπαθώντας να φτάσει σε κάποιον άλλο τόπο...

Μα η Χώρα παρέμεινε η προσωπική της Ατλαντίδα .